ԱՐՄԱԳԵԴՈՆ
July 10, 2016 at 6:15 am
Երբ վերջապես իջնի
արճիճե գիշերը տաք
վերջին դատաստանի
կկարոտեմ... գիտեմ
ժամանակը անցած
երբ դեռ հարթ էր աշխարհն
ինչպես մարգագետին
ու
չկային սարե՜ր
տառապանքի
ժամանակը` անցա՜ծ... օդում՝ խնձորի հոտ
երբ աստվածները
ավելի մեղսոտ էին
քան մարդիկ
ու մրցում էին ձանձրույթից
ամբողջ օրը
իրենց հրաշքներով տարատեսակ
և
պոտենցիալ Ղազարոս էր
ամեն մեռյալ
երբ վերջապես կիջնի
արճիճե գիշերը տաք
ահեղ դատաստանի
երբ
կփչի փիղը
մսե շեփորը իր
դատարկ անհունի մեջ
բա՜րձր
վերջին անգամ
կկարոտեմ... գիտեմ
ժամանակը ես այն...